ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ;

"Αφυπνισθήτε!... συνέλθετε!... διότι εάν δεν αντιλαμβάνεστε, δεν διαισθάνεσθε και δεν ακούτε την μακρυνή βοή της επερχόμενης καταιγίδας, ημείς προειδοποιούμε, επισημαίνουμε και να είσθε βέβαιοι ότι οι πρώτοι κεραυνοί θα εκσπάσουν ασφαλώς και οπωσδήποτε επί των κενών αλλά υπεύθυνων δια την κατάντια μας, κεφαλών σας!...”: η απάντηση δια πέννας Ιωάννη Πασσά.

ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ “ΑΜΕΤΟΧΟ” ΠΟΛΙΤΗ (!) από τον Συνέσιο

1 ~ Πάντα δε τα έργα αυτών ποιούσι προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις.
2 ~ “Δεν αντιλαμβάνεσαι την ομορφιά της καταστροφής των λέξεων. Δεν καταλαβαίνεις ότι η Νέα γλώσσα είναι η μόνη της οποίας το λεξιλόγιο μικραίνει. Δεν βλέπεις ότι σκοπός της είναι να στενέψη τα όρια της σκέψεως. Τελικώς θα καταστήσουμε πρακτικώς αδύνατο το έγκλημα του σκέπτεσθαι, διότι δεν θα υπάρχουν λέξεις για να το εκφράση κανείς.” (1984 – Ο Μεγάλος Αδερφός, Τζ. Όργουελ)
3 ~ Ελληνική φυλή, ο μεγαλητερος εχθρός είναι ο εαυτός σου. (Περικλής Γιαννόπουλος)
4 ~ Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστίν η πατρίς. (Πλάτων)
5 ~ Παν δένδρον μη ποιούν καρπόν καλόν εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται. (Ιησούς)
6 ~ Ου ποιήσομαι περι πλείονος το ζην της ελευθερίας. (Όρκος των Πλαταιών)
7 ~ Υπείροχων των άλλων μηδέ γένος πατέρων αισχύνεμεν. (Όμηρος)
8 ~ Αι μεν ηδοναί θνηταί, αι δε αρεταί αθάνατοι. (Περίανδρος)
9 ~ Φιλώ τέκνα αλλ' εμοί πατρίδα μάλλον φιλώ. (Πλούταρχος)
10 ~ «Αδελφέ μου, αφού ξέπεσε τόσο η Ανθρωπότητα που μας αφήνει να πεθαίνουμε, ας πεθάνουμε. Εμείς δε θα ζούμε για να μετανιώνουμε. Θα πεθάνουμε όμως όλοι απ’ το μαχαίρι και όχι απ’ την ΝΤΡΟΠΗ!» (Μ. Λουντέμης)
11 ~ Γι’ αυτούς που ποθούν την δύναμη, η παρακμή είναι μέσον. Επιθυμούν ζωηρώς να νοσήσουν την ανθρωπότητα και να ανατρέψουν τις έννοιες του Καλού και του Κακού, του Αληθούς και του Ψεύδους. (Νίτσε, “Ο αντίχριστος”)

12 “OΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ”
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πιαινοντας την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντας την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινή ανοησία,
ως που να γίνει σα ξένη φορτική.
(Κ. Καβάφης)