Απαγορεύεται η "άρνηση"

ΚΑΙ ΜΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ... ΖΗΤΩ Η ΝΕΑ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΙΑ!

"BETWEEN TWO AGES"

AΝΥΠΟΨΙΑΣΤΟΙ ΘΑΜΩΝΕΣ ΚΗΦΗΝΕΙΩΝ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ...

Η διάνοια του Έλληνος είναι αγρός, τον οποίον ούτος αφήνει ως επί το πολύ χέρσον, διότι γνωρίζει ότι η δαπάνη της καλλιεργείας δεν ήθελε καλυφθεί υπό του προϊόντος της συγκομιδής. Προς τι λ.χ. να κοπιάσει όπως γίνει ελληνιστής, κινδυνεύων ν’ αποθάνη της πείνης, ενώ γινόμενος κομουνδιριστής δύναται ν’ απολαύσει τον επιούσιον άρτον του και έδραν τω Πανεπιστημίω;
***
Καταφρονείται εν Ελλάδι πάσα διανοητική εργασία διότι εν τη παρούση ημών καταστάσει αδύνατον είναι να υπάρξη τοιάυτη τις έντιμος, αλλά κατ’ ανάγκην μετατρέπεται εις επαιτείαν, θεσιθηρίαν ή επί δικαία αμοιβή συκοφαντίαν.
***
Ο Έλλην προτιμά συνήθως την ομαλωτέραν οδόν, έστω και άγουσαν εις βάραθρον.
***
Πάντες οι έχοντες ονύχια αγωνίζονται να σπαράξωσι τους έχοντες πτερά.
***
Όσον ευκολώτερα πιστεύομεν και ταχύτερα λησμονούμεν, τόσον μεγαλειτέρα είναι η ασυνειδησία εκείνων που μας απατούν.
***
Επιμένω να θεωρώ το πολιτικόν μας πρόβλημα ως εγκείμενον εις την ανικανότητα πάσης ελληνικής κυβερνήσεως να συμβιβάσει την διατήρησιν της πλειοψηφίας μετά της εκτελέσεως των όσα πανθομολογουμένως επιβάλλει το κοινόν καλόν.
***
Ο εγωισμός και η πεζότης του σιδηρού τούτου αιώνος καθιστώσιν ακατάλληλα πρότυπα τας περιστεράς, τα αρνία και τους κύκνους.
***
Βαρύ οπωσδήποτε αποβαίνει το θέαμα ολοκλήρου της Ελλάδος μεταβαλλομένης εις λιβάδιον κομματικής κτηνοτροφίας.

(Απ’ τη συλλογή αφορισμών και σκαλαθυρμάτων του Ε. Ροΐδη)

ΗΡΘΕ ΠΑΛΙ Η ΩΡΑ ΣΑΣ...

ΑΡΤΟ & ΘΕΑΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ... ΟΙ ΜΕΛΟ-ΑΦΡΑΓΚΟΙ ΣΑΣ ΧΑΙΡΕΤΟΥΝ!

(ΑΛΛΑΞΕ Ο ΜΑΝΩΛΙΟΣ ΚΑΙ ΕΙΠΕ: ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΥΩ, ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ... )

Όπως είπε ο Βολταίρος, "αν δεν υπήρχε θεός, θα έπρεπε να τον επινοήσουμε", έτσι και με τους Έλληνες, όταν δεν υπάρχει φταίχτης θα πρέπει να τον επινοούμε διότι μόνο εμείς δε φταίμε ποτε.

Βλέπε: "Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω", Ε. Λεμπέση & "Περι του μη δείν δανείζεσθαι", Πλούταρχος.

“Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα”

Φαύλος αυτός στο πουθενά πιστεύει
Υψη δυσθεώρητα όπου η ευτυχία του νεύει
Λαός χωρίς βάθος συνέχεια πλανάται
Αγονα μέρη δεσπόζει, κανείς δε τον θυμάται
Κόλαση απ’ τα σπλάχνα του ξεβράζει
Ηφαίστειο θα σκάσει κι ας μη τρομάζει: