Η Τρόικα & ο «Δούρειος Τύπος»

(Μέρος Ι: 'Οταν ο Εφιάλτης έγινε πρωθυπουργός)

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΕΧΟΥΜΕ, ΛΥΣΕΙΣ ΨΑΧΝΟΥΜΕ *

"Είμαστε έθνος ανάδελφον" είχε πει ο πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας, Χρήστος Σαρτζετάκης. Τυχαίο; Ε, μάλλον.

Σύγχρονοι καλαμαράδες, διαδικτυακοί και λοιποί, αφήστε τις πένες σας και πιάστε τίποτε άλλο. Ένας “διανοούμενος” δε φέρνει (που δεεε φέρνει) την άνοιξη, φαντάσου να κλειστεί και μεσ’ το σπίτι του.
Ο Καλλικράτης ήρθε! (πόσα ονόματα θα μαγαρίσουμε ακόμα;)
Έρχεται και η κάρτα του πολίτη…

Έχω τη γνώμη πως θα ήταν ευχαρίστηση μα και καθήκον μας να ελευθερώνουμε ανθρώπους και να τους αφήνουμε να επιλύουν τις εσωτερικές τους υποθέσεις, με τον δικό τους τρόπο. Γι’ αυτό είμαι αντι-ιμπεριαλιστής… (Μαρκ Τουέιν)
Σα να ακούω τον πλανητάρχη, πως τον είπαμε;

Φιλοδοξία μου είναι να απαλλάξω μερικούς, καλόπιστους από ψευδαισθήσεις. Ότι δηλαδή, με διάλογο είναι δυνατό να τα βρούμε με τους στρατοκράτες της Άγκυρας, χωρίς παραχωρήσεις κυριαρχικών μας δικαιωμάτων που θα οδηγήσουν τελικά στον εδαφικό ακρωτηριασμό της πατρίδας μας. (Ν. Κουρής επίτιμος αρχηγός ΓΕΕΘΑ, π. υφυπουργός Εθν. Αμύνης)
Άλλος ένας εκτός τόπου και χρόνου, ήθελα να ‘ξερα που τα βρίσκουν και τα λένε…

«Ο ελληνικός λαός πρέπει να καταστεί μικρόψυχος “ως τα έθνη του Ινδοστάν”» δια στόματος του Βρετανού υπουργού Εξωτερικών Ρόμπερτ Κασλρη, Βουλή των Λόρδων 1850 (Χένρυ Τζων Τεμπλ, λόρδος Πάλμερστον).
Και νόμιζα ότι ήταν λόγια του Σάουρον από τον «Άρχοντα των δαχτυλιδιών».

Κάποιοι είδαν ότι το πείραμα του Cern απέτυχε και σκέφτηκαν: δεν κάνουμε ένα μνημόνιο…

Καλές γιορτές!

Σε αντιδιαστολή με τον “δυτικό” τρόπο...

Η ΗΡΩΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, του Ι. Συκουτρή

Η ηρωική αντίληψις της Ζωής αναχωρεί από την αρχήν, ότι η Ζωή είν' ένας διαρκής αγών, μία αδιάκοπος, χωρίς τέρμα και χωρίς σταμάτημα, μάχη εναντίον της φύσεως, εναντίον των άλλων ανθρώπων, εναντίον του εαυτού μας. Επομένως και ο άνθρωπος, κάθε γενεάς, αποτελεί μίαν συνεχή μετάβασιν προς κάτι άλλο, προς κάτι ανώτερον. Όχι προς ένα διαφορετικόν είδος οργανικού όντος (τον υπεράνθρωπον π.χ. του Nietzsche), αλλά προς το να γίνη φορεύς μιας ανωτέρας, δηλαδή εντονωτέρας και πλουσιωτέρας μορφής της Ζωής. Έτσι κάθε άνθρωπος αξιόλο­γος είν' ένας πρόδρομος, που αντλεί το νόημα της υπάρ­ξεώς του όχι από το παρελθόν, ούτ' από το παρόν, αλλ' από το μέλλον και μόνον. Το παρελθόν ως παρελθόν το αγνοεί, προς το παρόν ευρίσκεται εις πόλεμον συνεχή. Όχι μόνον προς εκείνο το παρόν, το οποίον δεν είν' εις την ουσίαν του παρά επιβίωσις του παρελθόντος, ή μάλλον διατήρησις του σώματος αυτού οφειλομέν' εις την δειλίαν ή την νωθρότητα των συγχρόνων ανθ­ρώπων· ο ηρωικός άνθρωπος μάχεται και προς το γνήσιον πα­ρόν, το παρόν που ζη γύρω του και ζη μέσα του.
* * *
Αυτός είν' ο λόγος που θεωρείται και είναι άνθρωπος αβοήθητος εις την συνήθη πρακτικήν ζωήν. Και ένας άλλος λόγος: δεν έχει την φρόνησιν να δυσπιστή προς τους γύ­ρω του. Να δυσπιστή προς τι; Διά ν' αποφύγη κινδύνους; Μα αυτούς είναι ακριβώς, που αναζητεί η ψυχή του. Τούς αναλαμβάνει όχι από επαγγελματικήν συνήθειαν η από βιοπορι­στικόν καταναγκασμόν - οι ακροβάται και οι θηριοδαμασταί θα ήσαν τότε οι ηρωικώτεροι των ανθρώπων - αλλ' ως εσωτερικήν προσταγήν της μοίρας του, ως το ιερώτερον δικαίωμα που τού δημιουργεί η υπεροχή του. Οι πολλοί καμαρώνουν δι' όσους κινδύνους απέφυγαν, όχι δι' όσους υπεβλήθησαν· περιγράφουν τας επιτυχίας, που επραγματοποίησαν, και υπερηφανεύονται διά την εξυπνάδα των. Αλλά διά τον ηρωικόν άνθρωπον, το εί­δαμεν: η επιτυχία δεν αποτελεί ούτε κριτήριον ούτε ιδεώδες· ιδεώδες του και κριτήριον: να ζήση δυνατός και ωραίος. Και είναι γενναιότερον και ωραιότερον ν' αδικηθής παρά ν' αδικήσης, να εξαπατηθής παρά να εξαπατήσης.
* * *
Πουθενά δεν φαίνεται περισσότερον η υπερηφάνεια του ηρωικού ανθρώπου, παρά εις τον τρόπον που δι­εξάγει τους λεγομένους αγώνας ιδεών. Δεν αποβλέπει ποτέ εις το να νικήση. Τι θα ειπή να νικήση; Να δεχθούν τας απόψεις του; Συμφορά! Ο ίδιος ξέρει τι τού εστοίχισεν ως που να κατα­λήξη εις αυτάς, τι τόλμη εχρειάσθη - sapere aude, λέγει ο αρχαίος ποιητής - τι εσωτερικήν ωρίμανσιν προϋποθέτει. Έτσι, ανησυχεί μάλλον παρά ποθεί εκείνον, που θα τας δεχθή κατ' επιταγήν ή ως προϊόν μιας συντόμου συζητήσεως.
Διά ν' αποκτήση μήπως οπαδούς; Είν' αληθές, ότι πολλοί αισθάνονται την ανάγκην να κάνουν προπαγάνδαν διά τας ιδέας των, σαν να φοβούνται, ότι δεν θα είναι ορθαί, αν δεν τας ανεγνώριζαν και άλλοι, κατά το δυνατόν πολυαριθμότεροι. Αλλ' εκείνος γνωρίζει, ότι σημασίαν δεν έχει το περιεχόμε­νον των ιδεών ενός ανθρώπου, αλλ' η ψυχική δύναμις με την οποίαν τας κατέκτησε και τας κατέχει. Όχι το τι πιστεύεις, αλλά το πώς πιστεύεις ό,τι πιστεύεις. Ότι τας θεμελιώδεις, τας ζωτικάς πεποιθήσεις σού ρυθμίζει κατά βάθος η μοίρα σου, όχι τανάπαλιν. Και η μοίρα σου είναι κάτι απολύτως προσωπι­κόν· δεν ημπορείς μήτε να το δανεισθής, μήτε να το δανείσης. Έπειτα τι σημαίνει διά τον ηρωικόν άνθρωπον ο αριθμός; Εκείνος θέλει, και ως πνευματικός άνθρωπος ακόμη, να εργάζεται, όχι να συνεργάζεται· είναι ανδρικώτερον...
Έτσι, και όταν υπερασπίζη τας απόψεις του, δεν το κάνει διά να τας επιβάλη· αλλά διά να μείνη οποίος είναι. Και ακρι­βώς το να είναι οποίος είναι, αποτελεί εις τα μάτια των άλλων πολλάκις, αυτό και μόνον, πολεμικήν. Η ύπαρξίς του και μόνη εξεγείρει το μίσος· αρκεί να περιγράφη απλώς πώς είναι, και προκαλεί αντιπάθειαν· τόσον μεγάλον μέρος από το μέλλον αντιπροσωπεύει! Διότι το μέλλον είναι σκοτεινόν, και είν' ολίγοι που δεν φοβούνται το σκοτάδι, οι πολλοί το φοβούνται, και ο φόβος των παίρνει πολλάκις την μορφήν αντιπαθείας.
Και όμως σπείρει άφθονα τα γεννήματα του νου του. Τα σπείρει, διότι δεν ημπορεί να κάνη διαφορετικά· όπως το δέν­τρον που τινάζει τούς καρπούς του σαν ωριμάσουν, είτ' ευρί­σκοντ' αποκάτω είτε όχι αυτοί που θα τούς είναι χρήσιμοι. Έ­τσι και ο ηρωικός άνθρωπος: διδάσκει, παρασυρόμενος από την πίστιν του· ομιλεί περί αυτής, υποκύπτων εις την εσωτερικήν ορμήν ν' ανακοινώση - όχι ν' ανακοινώση· να τραγουδήση μάλλον, την χαράν του και τους θησαυρούς του - να φωνάξη την αγάπην του, και διαβεβαιώνει κάθε φοράν το αγαπημένον του πρόσωπον πόσον τ' αγαπά, όχι διά να το πείση ούτε διότι φαν­τάζεται πως αμφιβάλλει, αλλά μόνον διότι ευχαριστείται ο ίδιος κάθε φοράν να τ' ακούη. Έτσι και ο ηρωικός άνθρωπος: είτε προφορικώς αναπτύσσει προς ένα κοινόν, είτε γράφει, κατά βάθος είν' ο ίδιος ακροατής και αναγνώστης του εαυτού του. Ομιλεί ενώπιον των άλλων, διά ν' ακούση ο ίδιος την φωνήν του δυνατώτερα, διαυγέστερα, συνειδητότερα.
Υπερήφανος είναι, όχι εγωιστής. Δι' αυτό σπαταλά τον εαυτόν του. Η ευτυχία του είναι να δαπανά, ακριβέστε­ρον ακόμη: να δαπανάται. Ανεξάντλητος όπως είναι, δεν ξέρει αριθμητικήν. Είναι τόσον πλούσιος, ώστε θ' αναπλη­ρώση εύκολα (το ξέρει) κάθε ζημίαν· προς τι λοιπόν να την υπο­λογίζη; Υπολογίζει ο πτωχός· ο πλούσιος κλείνει τα μάτια, απλώνει το χέρι, και σκορπά ... Όσα και να σκορπήση, πάντοτ' εκ του περισσεύματος θα είναι.
Εκ του περισσεύματος αντλεί και η μεγαλοδωρία του ηρωικού ανθρώπου. Αφρόντιστα και αδίστακτα σπαταλά τα πλούτη του, την δραστηριότητά του, την υγείαν του, την ρωμαλεότητα της ψυχής και του νου του. Σκορπά την αγάπην του χωρίς ανταλλάγματα, έτοιμος να πληρώση εκείνους που θα θελήσουν να την δεχθούν. Σκορπά τας συγκινήσεις, τους ενθουσιασμούς και την φλόγα, τα κάλλη και τα ρίγη της ψυχής του και είναι τόσον πολλά τα πολύτιμ' αυτά πετράδια, ώστε ο πτωχός και ο κακός υποπτεύουν πως θα πρέπει κίβδηλα να είναι· ειδεμή, θα τα εμοίραζεν έτσι, τόσον αμέριμνα, τόσον αλύπητα; Σκορπά του νου του τα γεννήματα, που είναι δι' αυτόν βιώματα ψυχής, χωρίς να κατοχυρώνη συγγραφικώς την πατρότητά των, να έτσι σαν τον ήλιον που ακτινοβολεί παντού το φως του. Και ο ήλιος δεν έχει μετρητήν του φωτός· έχουν αι ηλεκτρικαί εταιρείαι μόνον.

* * *

ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ;

"Αφυπνισθήτε!... συνέλθετε!... διότι εάν δεν αντιλαμβάνεστε, δεν διαισθάνεσθε και δεν ακούτε την μακρυνή βοή της επερχόμενης καταιγίδας, ημείς προειδοποιούμε, επισημαίνουμε και να είσθε βέβαιοι ότι οι πρώτοι κεραυνοί θα εκσπάσουν ασφαλώς και οπωσδήποτε επί των κενών αλλά υπεύθυνων δια την κατάντια μας, κεφαλών σας!...”: η απάντηση δια πέννας Ιωάννη Πασσά.

ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ “ΑΜΕΤΟΧΟ” ΠΟΛΙΤΗ (!) από τον Συνέσιο

1 ~ Πάντα δε τα έργα αυτών ποιούσι προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις.
2 ~ “Δεν αντιλαμβάνεσαι την ομορφιά της καταστροφής των λέξεων. Δεν καταλαβαίνεις ότι η Νέα γλώσσα είναι η μόνη της οποίας το λεξιλόγιο μικραίνει. Δεν βλέπεις ότι σκοπός της είναι να στενέψη τα όρια της σκέψεως. Τελικώς θα καταστήσουμε πρακτικώς αδύνατο το έγκλημα του σκέπτεσθαι, διότι δεν θα υπάρχουν λέξεις για να το εκφράση κανείς.” (1984 – Ο Μεγάλος Αδερφός, Τζ. Όργουελ)
3 ~ Ελληνική φυλή, ο μεγαλητερος εχθρός είναι ο εαυτός σου. (Περικλής Γιαννόπουλος)
4 ~ Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστίν η πατρίς. (Πλάτων)
5 ~ Παν δένδρον μη ποιούν καρπόν καλόν εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται. (Ιησούς)
6 ~ Ου ποιήσομαι περι πλείονος το ζην της ελευθερίας. (Όρκος των Πλαταιών)
7 ~ Υπείροχων των άλλων μηδέ γένος πατέρων αισχύνεμεν. (Όμηρος)
8 ~ Αι μεν ηδοναί θνηταί, αι δε αρεταί αθάνατοι. (Περίανδρος)
9 ~ Φιλώ τέκνα αλλ' εμοί πατρίδα μάλλον φιλώ. (Πλούταρχος)
10 ~ «Αδελφέ μου, αφού ξέπεσε τόσο η Ανθρωπότητα που μας αφήνει να πεθαίνουμε, ας πεθάνουμε. Εμείς δε θα ζούμε για να μετανιώνουμε. Θα πεθάνουμε όμως όλοι απ’ το μαχαίρι και όχι απ’ την ΝΤΡΟΠΗ!» (Μ. Λουντέμης)
11 ~ Γι’ αυτούς που ποθούν την δύναμη, η παρακμή είναι μέσον. Επιθυμούν ζωηρώς να νοσήσουν την ανθρωπότητα και να ανατρέψουν τις έννοιες του Καλού και του Κακού, του Αληθούς και του Ψεύδους. (Νίτσε, “Ο αντίχριστος”)

12 “OΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ”
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πιαινοντας την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντας την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινή ανοησία,
ως που να γίνει σα ξένη φορτική.
(Κ. Καβάφης)

ΖΩΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙ-ΕΛΛΑΔΑ

“Το γαρ όλον και παν έργον της νομοθεσίας εις την παιδείαν ανήψεν. Της παιδείας, ην μέγιστον ηγείτο του νομοθέτου και κάλλιστον έργον είναι.” (Λυκούργος)

Ποιος θα το πίστευε ότι θα φθάναμε σ’ αυτό το σημείο; Ζούμε στη χώρα με την μεγαλύτερη και πλέον μακρόχρονη ζωντανή ιστορία. Μιλάμε την πλουσιότερη άρα και ομορφότερη γλώσσα του πλανήτη μας. Έχουμε ποικιλία εικόνων στα φυσικά τοπία μας, με τις καλύτερες συνθήκες διαβίωσης από πλευράς κλίματος και περιβάλλοντος. Είμαστε όμως και μια χώρα περικυκλωμένη από έθνη που μας επιβουλεύονται, ίσως για τους προαναφερθέντες λόγους. Πράγμα που θα έπρεπε να μας κάνει πέρα από φιλόξενους και επιφυλακτικούς απέναντι σε οτιδήποτε νεοφερμένο. Είμαστε λαός που ανέκαθεν επηρέαζε τους “γείτονες” του και όχι μόνο, αλλά πάντοτε ως αρωγός στην ανάπτυξη τους και όχι την καταστροφή τους. Που βρισκόμαστε όμως σήμερα; ξεπουλάμε τα πάντα στο όνομα του κέρδους, μιλάμε μια γλώσσα “σαλάτα” ή μιλάμε ξένες γλώσσες καλύτερα από τη μητρική μας. Προτιμούμε να είμαστε κοσμοπολίτες, επειδή ανθρώπινα “σύνολα” εκ δυσμών προωθούν ως μόδα αυτό τον τρόπο ζωής, παρά πολίτες ενός κράτους που μας δίνει ταυτότητα (πράγμα σπάνιο γιατί σήμερα μας ξεχωρίζει μόνο η εξωτερική διαφορετική εμφάνιση που κι αυτή κάποια στιγμή πρέπει να εξαλειφθεί μέσα από “ανηλεείς” επιμειξίες ώστε να μην μας απασχολεί κι αυτό το πρόβλημα). Καταντήσαμε να μη σκεφτόμαστε το ίδιο το σπίτι μας, να μη σεβόμαστε τους εαυτούς και τα παιδιά μας. “Εγώ να περνάω καλά κι ας χαλάσει όλος ο κόσμος…” Aς φύγουμε λοιπόν από αυτό τον ταλαίπωρο τόπο να πάμε όπου αλλού μας αρέσει μιας και σήμερα έχει χαλαρώσει η έννοια των συνόρων. Χωρίς να παρεξηγώ όμως αυτή την έννοια γιατί ούτως η άλλως ποτέ δεν υπήρχαν σύνορα με την έννοια των συρμάτινων εμποδίων. Σύνορα υπάρχουν στον κόσμο, όταν οι κάτοικοι μιας περιοχής τα ορίζουν βάφοντας τα με αίμα, ενώνοντας το γενετικό τους υλικό με αυτό των χωμάτων που πατούν!
Σε ποια χώρα ζούμε τελικά; Τι είναι αυτό που μας καθορίζει; ακόμα και τα λαχανικά έχουν διάφορες ποικιλίες. Εμείς είμαστε “καθαρόαιμο” είδος σ’ αυτή τη μεριά του πλανήτη ή ένα ανακατεμένο "πλάσμα" που γεννάει “τέρατα”; Το τελειότερο είδος ανθρώπου που θα τολμούσα να πω ότι όντως γεννήθηκε σ’ αυτή τη γωνιά της γης (αν και είναι καθολικά αποδεκτό) τείνει να παύσει να υπάρχει. Γιατί; πεποίθηση μου είναι, επειδή η φύση του ανθρώπου έχει καθοδική τάση. Η εξέλιξη όμως είναι ένας δρόμος ανηφορικός και η εποχή μας άλλα πράγματα κελεύει: οτιδήποτε εύκολο είναι και καλό. Εύκολο χρήμα, εύκολοι έρωτες, εύκολη-γρήγορη διατροφή, εύκολη επικοινωνία (με νεύματα και κομμένες λέξεις), εύκολα κτίρια να μένουμε και ούτω καθεξής. Το φαινομενικά εύκολο όμως δεν σημαίνει ότι είναι και αναγκαστικά σωστό. Η νοοτροπία του “καραγκιόζη” αποκτηθείσα στην τουρκοκρατία δεν μας έχει εγκαταλείψει ακόμη. Το "εργάκι" που παίζεται στις μέρες μας, ο Καραγκιόζης κοσμοπολίτης, έχει μεγάλη πέραση. Α, ρε καραγκιόζη και σεις τα κολλητήρια, θα φάτε, θα πιείτε και νηστικοί θα κοιμηθείτε. Ο καραγκιόζης δεν αλλάζει δυστυχώς. Αλλάζουν όμως τα κολλητήρια!! Ο καραγκιόζης πρέπει να πεθάνει κι ας τον θυμόμαστε ο καθένας όπως θέλει. Τα κολλητήρια όμως δεν πρέπει να γίνουν καραγκιόζηδες, αλλά Έλληνες. Πως; με την Παιδεία. Με την σωστή παιδεία “γίναμε” Έλληνες μ' αυτή θα ξαναγίνουμε, αν θέλουμε να τιμούμε το όνομα που φέρουμε. Ειδάλλως ας φύγουμε κι ας πάμε να ζήσουμε όπου αλλού μας γουστάρει. Αυτός ο τόπος θέλει ιδρώτα και αίμα από ήρωες καθημερινούς για να συνεχίσει να δίνει καρπούς (και που και που να βγάζει και μεγάλους ηγέτες). Αυτός ο τόπος μόνο απο δαύτους ανέχεται πάνω του. Οτιδήποτε άλλο το πετάει όπως το ατίθασο άλογο, τους άφρονες ιππείς του. Τσουτσέκια, αμερικανάκια, ψευτο-ευρωπαίοι, κουλτουριάρηδες, ελευθερο-ηθικολόγοι και λοιποί “ας μαζέψουν τα κουβαδάκια τους και ας πάνε σε άλλη παραλία”. Γιατί σ’ αυτή την παραλία έρχεται τέτοιο τσουνάμι που δεν έχει ξαναφανεί ποτέ. Και οι μόνοι που θα το αντέξουν, όπως προβλέπω, είναι αυτοί που είναι καλά ριζωμένοι σ’ αυτό τον τόπο. Οι υπόλοιποι... τροφή για τα ψάρια. Αυτή είναι η Ελλάδα γι’ αυτό και παραμένει ζωντανή στο διηνεκές της ανθρώπινης ιστορίας, φωτεινό παράδειγμα αιώνιο. Την τραυματίσαμε πολύ, αλλά ο θεράπων χρόνος γιατρεύει τις πληγές της και ότι κρέμεται από πάνω της, θα το τινάξει ως νόθο στον “καιάδα” της ιστορίας. Η Ελλάδα των “μη εύφορων χωμάτων” θέλει τουλάχιστον πνεύμα καλλιεργημένο και γόνιμη σκέψη από τα “παιδιά” της. Να δύνανται να παρακολουθούν ένα θεατρικό έργο, να απολαμβάνουν ένα ωραίο τραγούδι ή να εκτιμούν την τέχνη γενικότερα, αλλά να έχουν και τις στοιχειώδεις γνώσεις για να συμμετέχουν σε εποικοδομητικές συζητήσεις και να βρίσκουν διέξοδο στις δύσκολες στιγμές της ζωής τους. Να έχουν αφετέρου το απαραίτητο ήθος ενός χρηστού πολίτη και ευλαβούς ανθρώπου απέναντι σε θεό, πατρίδα και οικογένεια για να γνωρίζουν τίμια να ζουν και ωραία ν’ αποθνήσκουν. Όλα αυτά μαζί είναι που απαρτίζουν ένα ενάρετο άνθρωπο, Έλληνα Πολίτη.
Σε κράτη χωρίς υπόσταση δεν υπάρχει μέλλον. Σε κράτη χωρίς ταυτότητα δεν υπάρχει ελπίδα. Όπως ατομικά και ο άνθρωπος με αμνησία δεν μπορεί να σταθεί πουθενά, έτσι και τα έθνη. Ας έρθουν επομένως και όσοι Έλληνες του εξωτερικού επιθυμούν φέροντες ότι καλύτερο από τα ξένα, να ξαναρχίσουμε από την αρχή. Η χώρα μας χρειάζεται μία “τονωτική ένεση” να ενδυναμώσουμε την καρδιά της γιατί έχει δύσκολο έργο. Έχουμε όσο κανένας άλλος τις προδιαγραφές, για να μπορούμε να ελπίζουμε. Πρέπει όμως τώρα να κάνουμε κάτι, γιατί ο κορμός του έθνους μας ροκανίζεται ύπουλα και αν πέσει, θα αποτελεί μόνο καυσόξυλα για το “τζάκι” που θα ζεσταίνουν κάποιοι άλλοι τα χέρια τους. Αν θέλουμε να βγάλει όμως κι άλλα φύλλα και καρπούς (απ’ τα οποία θα τρέφονται κι άλλα έθνη) ας ξυπνήσουμε όσο είναι καιρός. Ας γίνουμε πάλι οι οδηγοί ενός μεγάλου πολιτισμού.
Εαυτούληδες και κακομοίρηδες που διαμαρτύρεστε μόνο όταν σας πάρουν την μπουκιά από το στόμα, ποιος σας είπε ότι όσοι βρισκόντουσαν στα μαγειρεία του ΤΙΤΑΝΙΚΟΥ δεν πνίγηκαν κι αυτοί! “Δικέφαλα” όντα, διαλέξτε ένα κεφάλι και πορευτείτε…

Ο βράχος και το κύμα

«Κύμα, τι θέλεις από με και τι με φοβερίζεις;

Ποιος είσαι συ κι ετόλμησες, αντί να με δροσίζεις,

αντί με το τραγούδι σου τον ύπνο μου να ευφραίνεις,

και με τα κρύα σου νερά τη φτέρνα μου να πλένεις,

εμπρός μου στέκεις φοβερό, μ’ αφρούς στεφανωμένο;

Όποιος κι αν είσαι μάθε το, εύκολα δεν πεθαίνω!»

«Βράχε, με λένε Εκδίκηση. Μ’ επότισεν ο χρόνος

χολή και καταφρόνεση. Μ’ ανάθρεψεν ο πόνος.

Ήμουνα δάκρυ μια φορά και τώρα κοίταξέ με,

έγινα θάλασσα πλατιά, πέσε, προσκύνησέ με.

(...)

Σε ξένους μ’ έριξες γιαλούς... Το ψυχομάχημά μου

το περιγέλασαν πολλοί και τα πατήματά μου

τα φαρμακέψανε κρυφά με την ελεημοσύνη.

Μέριασε βράχε να διαβώ, επέρασε η γαλήνη,

καταποτήρας είμαι εγώ, ο άσπονδος εχθρός σου,

γίγαντας στέκω εμπρός σου!»

Απόσπασμα από το ποίημα του Α. Βαλαωρίτη